Τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ - Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ - Συγγραφέως
Β’ Αντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν θεμάτων
Τὸ παρακάτω κείμενο δὲν εἶναι παραίνεση σύγχρονη γιὰ τοὺς Τούρκους καὶ γιὰ τὴν πρόσφατη, «ὀργασμική» γιὰ τὴν κυβέρνηση, ἐπίσκεψη Ἐρντογάν!
«Καὶ ὑμῖν ἔστω τι τεκμήριον ἃ πρὸς ἡμᾶς τοὺς συγγενεῖς δρῶσιν, ὥστε ἀπάτη τε μὴ παράγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν δεομένοις τε ἐκ τοῦ εὐθέος μὴ ὑπουργεῖν. Ὁ γὰρ τὰς μεταμελείας ἐκ τοῦ χαρίζεσθαι τοῖς ἐναντίοις λαμβάνων ἀσφαλέστατος ἂν διατελοίη», ποὺ ἀποδίδεται ὡς ἑξῆς:
«καὶ αὐτὰ ποὺ κάνουν σὲ ἐμᾶς, τοὺς συγγενεῖς τους, ἃς εἶναι γιὰ σᾶς ἀπόδειξη ὥστε νὰ μὴ σᾶς ἐξαπατήσουν καὶ νὰ μὴν ὑποκύψετε στὶς ἐπιθυμίες τους, ὅταν εὐθέως σας παρακαλοῦν. Διότι ἐκεῖνος εἶναι πιὸ ἀσφαλὴς στὴν ζωή του, ὅποιος, δηλαδή, μετανιώνει ἐλάχιστα γιὰ εὐεργεσίες ποὺ ἔκανε στοὺς ἐχθρούς του».
Ἡ κυβέρνηση σήμερα εὐεργετεῖ τὴν Τουρκία, στηρίζει τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτική της, ὑποχωρεῖ στὶς προκλητικὲς ἀξιώσεις της, δέχεται τὶς παραβιάσεις τοῦ θαλάσσιου καὶ ἐναέριου χώρου τῆς Ἑλλάδος, ἀνέχεται τὸ casus belli γιὰ τὴν νόμιμη ἐπέκταση τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων, ὅπως ὁρίζει τὸ διεθνὲς Δίκαιο, φοβᾶται καὶ ἀποφεύγει, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, νὰ ξεχρεώση ἀμέσως καὶ γιὰ πάντα τὶς διακομματικὲς καὶ τὶς κυβερνητικὲς ἀτασθαλίες, σείοντας τὸ βάρος ἀπὸ τὶς πλάτες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς χώρας, πετρελαίου, φυσικοῦ ἀερίου, οὐρανίου, χρυσοῦ καὶ γενικὰ ὅλου τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου τῆς εὐλογημένης πατρίδος μας, ποὺ ἔχει, ὅμως, τὴν κατάρα νὰ ἔχη γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα ἀνάξιους κυβερνῆτες!
Καὶ οἱ στρατιωτικοί μας; Ἡ λέξη «Στρατηγὸς» προσδιορίζει καὶ χαρακτηρίζει «τὸν ἄγοντα τὸν στρατό», δηλαδὴ «τὸν ἡγούμενο τοῦ στρατοῦ». Σήμερα οἱ Στρατηγοὶ πρέπει νὰ λέγωνται «στρατουραγοί», μὲ ἐξαίρεση βεβαίως τὶς Εἰδικὲς Δυνάμεις καὶ τοὺς καθημερινῶς περιπολοῦντες Ἀεροπόρους καὶ Ναυτικούς μας.
«Στρατουραγοί» εἶναι οἱ ἐπιτελικοί, ποὺ ἀνέχονται νὰ κρίνωνται οἱ δάφνες τους ἀπὸ ἀστράτευτους προϊσταμένους, τοὺς ὁποίους χαιρετοῦν στρατιωτικὰ (sic)! Οἱ δάφνες λοιπόν, ὅταν προσφέρωνται σὲ ἀξιωματικοὺς καρριέρας ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, εἶναι, δυστυχῶς, μόνο «γιὰ τὶς φακές». Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ φέροντές τες λέγονται «παλληκαράκια τῆς φακῆς», ὅπως στὴν κωμωδία τοῦ Πλαύτου «Miles gloriosus» (Ὁ καυχησιάρης στρατιωτικός)!
Αὐτοὶ ποὺ παίρνουν διαταγὲς ἀπὸ ἀστράτευτους πολιτικούς, ὁδηγοῦν καὶ ἥρωες ποὺ ἔχουν ὑπὸ τὶς διαταγές τους στὴν ἧττα ἢ στὸν θάνατο! Τὰ Ἴμια εἶναι μία θλιβερὴ τέτοια περίπτωση! Γιὰ ἕναν τέτοιο στρατιωτικὸ ὁ Ἀριστοφάνης στοὺς «Ἱππῆς» (στ. 1057) ἔλεγε «ἀλλ’ οὐκ ἂν μαχέσαιτο· χέσαιτο γάρ, εἰ μαχέσαιτο» (ἀλλὰ δὲν θὰ πολεμοῦσε· γιατί θὰ χεζόταν ἂν πολεμοῦσε)...
Νὰ ’τὸ πάλι τὸ χέσιμο. Δὲν φταίω ὅμως ἐγώ... Ὅταν κάποιος κάνη πράξεις «γιὰ χέσιμο», ὅταν, δηλαδή, «τὰ κάνη σκατά», δὲν φταίει ἡ λέξη... Φταίει αὐτός!
Ἀγαπητὲ μὰ ἀδιάφορε συνέλληνα! Ἀπευθύνομαι μόνο σὲ σένα. Δὲν εἴμαστε πιὰ στὸ παρὰ πέντε. Εἴμαστε στὸ καὶ πέντε! Τὸ παιχνίδι φαίνεται νὰ ἔχη χαθῆ ἀλλὰ ὁ Ἕλληνας εἶναι ἱκανὸς πάντα νὰ κάνη τὴν ἀνατροπή! Αὐτὸ φοβοῦνται ἄλλωστε οἱ κυβερνῆτες καὶ οἱ ἐξουσιαστές! Φοβοῦνται τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν ἀδράνειά σου!
Σὲ καλοῦμε λοιπὸν νὰ πάψης νὰ εἶσαι ἀδρανής. Νὰ πάρης δύναμη ἀπὸ τὰ λόγια τῶν μπουρλοτιέρηδων τῶν ψυχῶν καὶ τῶν συνειδήσεων, Περικλῆ Γιαννόπουλου καὶ Ἴωνα Δραγούμη. Ὁ πρῶτος ἀπαντᾶ στοὺς ὑποτιθέμενους πολιτισμένους Εὐρωπαίους: «Δὲν θὰ κρίνετε σεῖς οἱ Φράγκοι, τὰ χθεσινὰ ἀγριογούρουνα, ἐμᾶς, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ κρίνωμε σᾶς καὶ τὸν πολιτισμό σας... Ἐμεῖς οἱ ὡραιότεροι ΙΔΑΝΙΣΤΑΙ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΑΙ καὶ ἐξωφρενικώτεροι τῶν παλαβῶν τῆς Γῆς». Ὀ δεύτερος, ὁ Ἴων Δραγούμης, μὲ τοῦ ὁποίου τὰ λόγια κλείνω πρόσταζε, προσπαθῶντας νὰ ξορκίση τὴν ἀδράνειά σας: «Καὶ τώρα, ὅσοι ζωντανοὶ προσέλθετε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου