Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα
Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο μεγάλος Μίκης αναφερόμενος στο τι απεργάζονται οι ξένοι για την Ελλάδα είπε ότι «ονειρεύονται την καταστροφή της», ενώ αναζητώντας την σημερινή κακοδαιμονία της δεν αφήνει εκτός ευθυνών και τη διαφθορά του λαού, λέγοντας: «...Διότι η διαφθορά υπήρξε και είναι γενικευμένη. Λαοπρόβλητη θα έλεγα! Μήπως οι υπερήφανοι ψηφοφόροι της Κυριακής δεν είναι αυτοί οι οποίοι προσφέρουν εκ περιτροπής την εξουσία στα δύο κόμματα των σκανδάλων; Σε ποσοστό σχεδόν 90%; Και μη μου πείτε ότι δεν γνώριζαν την έκταση της διαφθοράς προς τα επάνω. Διότι προς τα κάτω, δηλαδή στο επίπεδο της καθημερινότητας, πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που δεν ζητούν ρουσφέτια και δεν δίνουν και παίρνουν μπαξίσι!» (βλ. εφ. «Espesso», της 19ης Ιουλίου, σελ. 12-13).
Έστω και τώρα που λέγονται αυτά τα σωστά από τα χείλη ενός μεγάλου, γιατί, κατά κανόνα, οι μεγάλοι, επιζητούν τη δημοφιλία και κολακεύουν τις λαϊκές μάζες ενώ οι πολιτικοί τις αναγορεύουν σε «ώριμο» λαό, σε «υπερήφανο» λαό, σε «χαρισματικό» λαό και άλλα τέτοια κατά συνθήκη ψεύδη. Αυτός ο τύπος των πολιτικών καυτηριάστηκε στην Αθηναϊκή Δημοκρατία από τον Αριστοφάνη με την ονομασία δημοκόλακες, ενώ ο Αριστοτέλης εισήγαγε τον όρο ασέλγεια των δημαγωγών. Από όσα γνωρίζει ο γράφων – τουλάχιστον για τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης – κανένα κόμμα, κανένας αρχηγός, κανένας βουλευτής, υπουργός ή στέλεχος, διανοήθηκε να πει στο λαό ότι είναι φαύλος και διεφθαρμένος.
Το γεγονός ότι ο Μίκης το τόλμησε, και αυτό αποτελεί ένα λαοφιλές εγχείρημα, με την έννοια ότι ίσως έτσι κάτι θα αισθανθεί ο «κυρίαρχος» λαός, για την πολιτική του συμπεριφορά του γονατισμένου και του γλείφοντος τις εξουσίες. Καιρός ν’ ανακτήσει λίγη ατομική αξιοπρέπεια!
Όσο για τον γράφοντα, τρεις τουλάχιστον δεκαετίες μαστιγώνει τη φαυλότητα και τη διαφθορά της συντριπτικής πλειοψηφίας του «κυρίαρχου» λαού, την οποία θεωρεί συνυπεύθυνη για το σημερινό κατάντημα της Ελλάδας (αναφέρω ενδεικτικά τους τίτλους τα ων σχετικών μου κειμένων: «Η ύπαρξη πολιτικής ηθικής στην πρακτική των κομμάτων», «Η Καθημερινή», της 5/4/1985 – «Η ηθική της εξουσίας όρος για την αξιοκρατία», «Καθημερινή, 4/9/1987 – «Πολιτικό κόστος και πολιτική απραξία», «Ελευθεροτυπία» της 19/1/1990 – «Η ιδεολογία ως εμπόρευμα», «Καθημερινή» της 16/3/1990 – «Κομματικός ραγιαδισμός», «Καθημερινή» της 207/1991 – «Πτυχές πολιτικής υποκρισίας», «Ελευθεροτυπία», της 20/7/1991 – «Πτυχές εθνικής υποκρισίας», «Καθημερινή», της 6/8/1991 – «Ο δοσίλογος λαός», στα «Πολιτικά Θέματα της 18/6/1993» (Π.Θ.).
Έρχομαι στα πιο πρόσφατα: «Η ανάγκη απομυθοποίησης του λαού» (Π.Θ. της 23/2/2001 – «Εξουσία – Αρπαχτή – Μάσα» (Π.Θ. 23/3/2001), «Χώσου κάπου και συ», (Π.Θ. της 25/1/2002) – «Ο ταριχευμένος πολίτης» (Π.Θ. της 18/1/2002) – «Η διαλεκτική της διαφθοράς μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας» (στα «Π.Θ.» της 8/2/2002) – «Πολίτες και πολιτικοί» (στα Π.Θ. της 15/11/2002).
Παρακάμπτω τα ενδιάμεσα και καταγράφω ετούτα: «Αυτόν τον σάπιο λαό» ποιος θα τον αγοράσει;» (στα Π.Θ. της 3/10/2003) – «Ο μπερτόδουλος λαός» (στα Π.Θ. της 14/11/2003) – «Η μετάλλαξη των Ελλήνων» (στα Π.Θ. της 7/12/2003) και τέλος: «Εισαγωγή λαού» (στα «Πολιτικά Θέματα» της 9/1/2004).
Αυτά και πολλά έγραφε – και γράφει – ο υποφαινόμενος για τη διαφθορά του λαού, στην πλειοψηφία του οποίου, αρκετές φορές, αφιέρωσε ετούτο το τετράστιχο του Γ. Σουρή:
Πουλούσατε την ψήφο σας
αντί του αργυρίου
σαν πρόστυχοι ντελάληδες
του Αναβρυτηρίου.
Αν κάποιοι, ελάχιστοι, πολιτικάντηδες και δημοσιογράφοι τολμούσαν ν’ ασκήσουν λίγη κριτική στο διεφθαρμένο λαό, ασφαλώς η Ελλάδα και ο ίδιος δεν θα βρισκόταν εδώ που είναι. Ποτέ δεν είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου