Του Νίκου Μπατσικανή
Αυγή μιας άνοιξης γλυκιάς θέλησαν να πεθάνουν.
Με το σουγιά στο κόκαλο, ζωή τι να την κάνουν;
Δε γνοιάζονται για το χαμό, παρακαλούν το Χάρο
θέλουν ν’ ανάψουν πρώτοι αυτοί της Λευτεριάς το φάρο.
Στήσαν χορό και ψέλνουνε του Μπάιρον τραγούδια
-ωσάν θεοί του έρωτα κι αθώα αγγελούδια-.
Η κόψη είναι τρομερή πούχουν τα γιαταγάνια
μυρτιές και δάφνες θέρισαν, γι’ αμάραντα στεφάνια.
Μικρός λαός, μα πολεμά σ’ απάτητα λημέρια
αντί σπαθιά βγάζει φτερά, σμίγει μ’ αϊτούς στ’ αστέρια.
Καβάλα πάν’ στη λειτουργιά στου ουρανού τα νέφη
να μεταλάβουν όνειρα ο Λυτρωτής τούς γνέφει.
Θεώρησε η Παναγιά πως είν’ στρατιές αγγέλων
κι ευλόγησε την τόλμη τους να γράψουνε το Μέλλον.
Ευαγγελίστηκαν κρυφά η Αρετή με την Ανδρεία
και γέννησαν τη Λύτρωση και την Ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου