Πού πάει η Νεολαία;

Τρίτη πρωί 20 Δεκεμβρίου. Βρίσκομαι στην Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους και βρίσκομαι μπροστά στην τεράστια ουρά νέων ανθρώπων, η οποία αρχίζει από την Ακαδημία, κατεβαίνει την Ιπποκράτους, στρίβει στην Πανεπιστημίου δεξιά και φθάνει, σχεδόν, έως την Χαριλάου Τρικούπη.
Οι νέοι και νέες είναι ηλικίας από 15 έως 25 χρονών και περιμένουν με υπομονή και πειθαρχία.
Το θέαμα μου προξενεί κατάπληξη και ρωτώ ένα νέο, τί γίνεται εδώ;
Περιμένουμε να πάρουμε εισιτήριο για συναυλία ενός ξένου συγκροτήματος.
Έμεινα σκεφτικός και κατηφής για τα ενδιαφέροντα των χιλιάδων νέων εν μέσω μιας ερειπωμένης Ελλάδος τόσο οικονομικά και κοινωνικά όσο και ηθικά.
Αυτά τα παιδιά δεν έχουν παιδεία, δεν έχουν βιβλία, δεν θα έχουν εργασία, δεν θα έχουν ασφάλιση, δεν έχουν μέλλον και θα χρωστούν για δεκάδες χρόνια στους δανειστές τους οποίους εγκατέστησαν στα υπουργεία οι κυβερνήσεις των γραικύλων και διεφθαρμένων.
Τίποτα από όλα  αυτά δεν απασχολούν τον ανθό της Ελλάδος.
Από ποιους περιμένουν να τα σώσουν; ή μήπως αποφάσισαν να πεθάνουν σιωπώντας;
Εδώ και πολλά χρόνια έγραψα ένα επιτάφιο λόγο για τους νέους που είχε ως τίτλο: "Η ελεγεία των θρυμματισμένων ιδανικών της νιότης" (Πολιτικά Θέματα" της 1/4/1994).
Στο κείμενο εκείνο καυτηρίαζα την αδιαφορία και την αναλγησία των κυβερνώντων να χτίσουν μία Ελλάδα με ιδανικά αληθινά για τους νέους και όχι πολιτιστικά υποκατάστατα. Εκκλήσεις στο κενό!

Ο πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Αντιπρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων