Ο ερωτών πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Αντιπρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Χαράσσοντας εδώ τις σκέψεις του Γερμανού φιλοσόφου, μου έρχονται συνειρμικά τούτοι οι χαρακτηρισμοί, τους οποίους διατύπωσαν γνωστοί πολιτικοί:
Ο Γ. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός στα «Ιουλιανά» του 1965 την ονόμασε Κίρκη, η οποία, κατά τη μυθολογία μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε γουρούνια.
Ο πρωθυπουργός της Σοβιετικής Ένωσης Ν. Χρουτσώφ είπε γι’ αυτήν ότι «είναι η απόλαυση των απολαύσεων», ενώ ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης Καρντέλλι είπε ότι «από την εξουσία σε χωρίζουν μόνο με το φέρετρο».
Προηγήθηκε ο Πλάτων που έγραψε για τους «εραστές της εξουσίας»!
Πρόκειται για ένα φυσιολογικό χαρακτηριστικό που συνοδεύει τον άνθρωπο από τη γέννησή του έως το θάνατο, με κύρια επιδίωξη την απόκτηση δύναμης και επιρροής επί προσώπων και πραγμάτων. Λέει ο Νίτσε: «όπου και αν συνάντησα ζωντανό πλάσμα, εκεί βρήκα και τη βούληση για εξουσία, η βούλησή του θέλει να γίνει αφεντικό πάνω σ’ άλλους»
Είναι ιστορικά γνωστό ότι στο όνομά της έχουν διαπραχθεί τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων εναντίον ανθρώπων, ομάδων και κρατών!
Έρχομαι, λοιπόν, στον Νίτσε που γράφει γι’ αυτή στον «Ζαρατούστρα»: «Δίψα για εξουσία· το πυρωμένο μαστίγιο των πιο σκληρόκαρδων, το πιο σκληρό βασανιστήριο που κρατάει ο πιο σκληρός για τον ίδιο τον εαυτό του. Η σκοτεινή φλόγα της ζωντανής φωτιάς. Δίψα για εξουσία: Η βρώμικη μύγα που κάθεται πάνω στους πιο ματαιόδοξους λαούς. Ο κοροϊδευτής όλων των αβέβαιων αρετών που καβαλικεύει πάνω στο κάθε άλογο και στην κάθε περηφάνια. Δίψα για εξουσία: Ο σεισμός που σπάζει και συντρίβει το κάθε τι εκφυλισμένο και κούφιο. Ο κατρακυλισμός, όλο μουγκρητό, χαλαστής όλων των ασβεστοβαμμένων τάφων.
Δίψα για εξουσία: Ο φοβερός δάσκαλος της μεγάλης περιφρόνησης, που κηρύχνει κατά πρόσωπο στις πολιτείες και στις αυτοκρατορίες: «Χάσου από δω!» - Δίψα για εξουσία: Που ωστόσο, υψώνεται ερεθιστική ακόμη και για τους αγνούς και τους μοναχικούς... Δίψα για εξουσία: Μα ποιος θα την αποκαλέσει πάθος, όταν και τα ψηλώματα λαχταρούν την προς τα κάτω δύναμη! Αληθινά σας λέω, δεν υπάρχει αρρώστια και πάθος μέσα σε τούτη τη λαχτάρα και την κατάβαση... Ω, ποιος θα βρει το σωστό όνομα, το ταιριαστό το όνομα για μία τέτοια λαχτάρα...»
Πασχίζοντας ο φιλόσοφος να βρει την ουσία της, την αφετηρία της, τον προορισμό της και τα αίτιά της, καταλήγει: «Δίψα για εξουσία: Μπροστά στο βλέμμα της ο άνθρωπος κουλουριάζεται και γέρνει και καμπουριάζει και γίνεται πιο χαμηλός κι από το γουρούνι και το φίδι – μέχρι που τελικά η κραυγή της μεγάλης περιφρόνησης να ξεσπάσει από μέσα του» (Ζαρατούστρας, σελ. 211).
Αυτά για τους κατέχοντες την εξουσία και όσους την ορέγονται με πάθος.. Για να μπορέσουν να την πλησιάσουν θα πρέπει να γίνουν γουρούνια, φίδια και Αυστραλοπίθηκοι.
Θα πρέπει να είναι αυτό που δεν είναι: Ντενεκέδες για ξένο βρώμικο περιεχόμενο.
Μεταφυσικό ερώτημα: Πώς μπορούν οι κοινωνίες των ανθρώπων να λειτουργήσουν χωρίς καμμία μορφή εξουσίας;
Ο μαρξισμός πρότεινε την κατάργηση του κράτους ως φορέα της εξουσίας και απέτυχε (βλ. το έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Κάδμος» 2010, σελ. 239-269, όπου η διαπραγμάτευση της μαρξικής θεωρίας για την κατάργηση του κράτους).
Η απόπειρα της θεωρίας του αναρχισμού δεν είχε απήχηση στις κοινωνίες των ανθρώπων. Η απόπειρα της αυτοδιαχείρισης δεν προχώρησε.
Να, λοιπόν, το σταυρικό πρόβλημα του ανθρώπινου γένους: Μπορεί να τοποθετήσει την κοινωνιοκτόνο εξουσία στο μουσείο της Ιστορίας;
Αντιπρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Χαράσσοντας εδώ τις σκέψεις του Γερμανού φιλοσόφου, μου έρχονται συνειρμικά τούτοι οι χαρακτηρισμοί, τους οποίους διατύπωσαν γνωστοί πολιτικοί:
Ο Γ. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός στα «Ιουλιανά» του 1965 την ονόμασε Κίρκη, η οποία, κατά τη μυθολογία μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε γουρούνια.
Ο πρωθυπουργός της Σοβιετικής Ένωσης Ν. Χρουτσώφ είπε γι’ αυτήν ότι «είναι η απόλαυση των απολαύσεων», ενώ ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης Καρντέλλι είπε ότι «από την εξουσία σε χωρίζουν μόνο με το φέρετρο».
Προηγήθηκε ο Πλάτων που έγραψε για τους «εραστές της εξουσίας»!
Πρόκειται για ένα φυσιολογικό χαρακτηριστικό που συνοδεύει τον άνθρωπο από τη γέννησή του έως το θάνατο, με κύρια επιδίωξη την απόκτηση δύναμης και επιρροής επί προσώπων και πραγμάτων. Λέει ο Νίτσε: «όπου και αν συνάντησα ζωντανό πλάσμα, εκεί βρήκα και τη βούληση για εξουσία, η βούλησή του θέλει να γίνει αφεντικό πάνω σ’ άλλους»
Είναι ιστορικά γνωστό ότι στο όνομά της έχουν διαπραχθεί τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων εναντίον ανθρώπων, ομάδων και κρατών!
Έρχομαι, λοιπόν, στον Νίτσε που γράφει γι’ αυτή στον «Ζαρατούστρα»: «Δίψα για εξουσία· το πυρωμένο μαστίγιο των πιο σκληρόκαρδων, το πιο σκληρό βασανιστήριο που κρατάει ο πιο σκληρός για τον ίδιο τον εαυτό του. Η σκοτεινή φλόγα της ζωντανής φωτιάς. Δίψα για εξουσία: Η βρώμικη μύγα που κάθεται πάνω στους πιο ματαιόδοξους λαούς. Ο κοροϊδευτής όλων των αβέβαιων αρετών που καβαλικεύει πάνω στο κάθε άλογο και στην κάθε περηφάνια. Δίψα για εξουσία: Ο σεισμός που σπάζει και συντρίβει το κάθε τι εκφυλισμένο και κούφιο. Ο κατρακυλισμός, όλο μουγκρητό, χαλαστής όλων των ασβεστοβαμμένων τάφων.
Δίψα για εξουσία: Ο φοβερός δάσκαλος της μεγάλης περιφρόνησης, που κηρύχνει κατά πρόσωπο στις πολιτείες και στις αυτοκρατορίες: «Χάσου από δω!» - Δίψα για εξουσία: Που ωστόσο, υψώνεται ερεθιστική ακόμη και για τους αγνούς και τους μοναχικούς... Δίψα για εξουσία: Μα ποιος θα την αποκαλέσει πάθος, όταν και τα ψηλώματα λαχταρούν την προς τα κάτω δύναμη! Αληθινά σας λέω, δεν υπάρχει αρρώστια και πάθος μέσα σε τούτη τη λαχτάρα και την κατάβαση... Ω, ποιος θα βρει το σωστό όνομα, το ταιριαστό το όνομα για μία τέτοια λαχτάρα...»
Πασχίζοντας ο φιλόσοφος να βρει την ουσία της, την αφετηρία της, τον προορισμό της και τα αίτιά της, καταλήγει: «Δίψα για εξουσία: Μπροστά στο βλέμμα της ο άνθρωπος κουλουριάζεται και γέρνει και καμπουριάζει και γίνεται πιο χαμηλός κι από το γουρούνι και το φίδι – μέχρι που τελικά η κραυγή της μεγάλης περιφρόνησης να ξεσπάσει από μέσα του» (Ζαρατούστρας, σελ. 211).
Αυτά για τους κατέχοντες την εξουσία και όσους την ορέγονται με πάθος.. Για να μπορέσουν να την πλησιάσουν θα πρέπει να γίνουν γουρούνια, φίδια και Αυστραλοπίθηκοι.
Θα πρέπει να είναι αυτό που δεν είναι: Ντενεκέδες για ξένο βρώμικο περιεχόμενο.
Μεταφυσικό ερώτημα: Πώς μπορούν οι κοινωνίες των ανθρώπων να λειτουργήσουν χωρίς καμμία μορφή εξουσίας;
Ο μαρξισμός πρότεινε την κατάργηση του κράτους ως φορέα της εξουσίας και απέτυχε (βλ. το έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. «Κάδμος» 2010, σελ. 239-269, όπου η διαπραγμάτευση της μαρξικής θεωρίας για την κατάργηση του κράτους).
Η απόπειρα της θεωρίας του αναρχισμού δεν είχε απήχηση στις κοινωνίες των ανθρώπων. Η απόπειρα της αυτοδιαχείρισης δεν προχώρησε.
Να, λοιπόν, το σταυρικό πρόβλημα του ανθρώπινου γένους: Μπορεί να τοποθετήσει την κοινωνιοκτόνο εξουσία στο μουσείο της Ιστορίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου