Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης
ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ το στοίχημα της «εθνικής σωτηρίας» μια κυβέρνηση που, από τα γεννητούρια της, βγήκε φορτωμένη με φαυλότητες, προχειρότητες, συμβιβασμούς και αφόρητη καρεκλολαγνεία;
ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ από το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα (αυτό που ευθύνεται για τον εθνικό κατήφορο των 39 ετών) να έχει συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του και να ευγνωμονεί τον Υψιστο που οι ΕΞΗ κεφαλές του γλύτωσαν το Γουδί. Περιμέναμε να αναλάβει την εξουσία με ξηλωμένα τα γαλόνια του, με στολές αγγαρείας, με τη μύτη χαμηλωμένη και με τα μανίκια ανασκουμπωμένα για σκληρή δουλειά...
ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ είδαμε τους «20» να γίνονται, όσο περνούσαν οι ώρες, 30 και τους 30 να γίνονται 39 (παρά έναν τεσσαράκοντα), ύστερα από ομηρικές μάχες στους διαδρόμους των κομματικών αρχηγείων, απίθανες καραμπόλες, πισωγυρίσματα, γκάφες, όπως εκείνη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και αδιανόητο παραμερισμό των γυναικών, με συμμετοχή δύο μόνον από τις 60 της Βουλής, ενώ οι γυναίκες είναι εκείνες που έδωσαν τη νίκη στο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά.
ΑΠΟΡΗΣΕ αυτός ο καρτερικός κόσμος (που έδωσε προσωρινά συγχωροχάρτι στη Νέα Δημοκρατία) με την προχειρότητα των υπευθύνων, ακόμη και στα ραντεβού. Απόρησε με την αδιανόητη καθυστέρηση υπουργού κατά μισή ώρα στην ορκωμοσία. Απόρησε με τη σημαδιακή σιωπή των «38» την ώρα που ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε τη μείωση των αποδοχών τους κατά 30%, ενώ θα περίμενε να σηκωθούν όρθιοι και να τον χειροκροτούν.
ΑΠΟΡΗΣΑΝ και οι δημοσιογράφοι, που έβλεπαν από τη μια μεριά δυστυχισμένους πολίτες να κάθονται στην ουρά για το δωρεάν καλαθάκι με τα λαχανικά και από την άλλη λαχανιασμένους υποψήφιους να έχουν κολλημένα τα κινητά στο αυτί τους και να εκλιπαρούν ή να εκβιάζουν τους αρχηγούς τους για μια καρέκλα στο σχήμα της «εθνικής σωτηρίας» (τι τραβάς, ωρέ δόλια πατρίδα!). Που σημαίνουν όλα αυτά ότι οι άνθρωποι της τριμερούς συμμαχίας (της «ντόπιας τρόικας», όπως έσπευσε να τη χαρακτηρίσει ο, προσεκτικά καιροφυλακτών, ΣΥΡΙΖΑ), έβαλαν το παραταξιακό συμφέρον πάνω από το εθνικό...
ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ; Τι έχει πάθει ο λαός μας, που το φυσά και δεν κρυώνει γιατί έχασε προ διετίας την ευκαιρία να ξεχυθεί από την πλατεία Συντάγματος σε μια ανατρεπτική επανάσταση, την τέταρτη κατά σειρά δημοκρατική επανάσταση στην Ιστορία του; Ο λαός μας έχει προσβληθεί (για να θυμηθούμε και λίγο την Ιατρική) από το λίαν διαδεδομένο σήμερα «σύνδρομο της χρόνιας κόπωσης». Που σημαίνει ότι νοιώθει βαριά κουρασμένος με όλα όσα έχει τραβήξει. Οτι έχει χάσει την ικανότητά του να αντιδρά και ότι ψάχνει, αλλά δεν έχει βρει ακόμη, επαναστάτη αρχηγό όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ακόμη όπως ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, που πέθανε σαν σήμερα το 1949, όταν έβραζε ο εμφύλιος πόλεμος. Και οι δύο ξεκίνησαν ως επαναστάτες, ένωσαν με την Ελλάδα ο πρώτος την Κρήτη και ο δεύτερος τη Σάμο και έφυγαν δοξασμένοι, ο ένας εξόριστος όπως ο Τρικούπης και ο άλλος φτωχούλης όπως ο Πλαστήρας. Οχι όμως δολοφονημένοι όπως ο Καποδίστριας!..
ΘΑ ΜΟΥ ΓΡΑΨΟΥΝ κάποιοι: «Μα, ακόμη δεν ξεκίνησαν οι άνθρωποι για την 4ετή θητεία τους (!;;) και άρχισες τη γκρίνια;». Ναι, την άρχισα γιατί οι οπισθοφυλακές του Συστήματος έδωσαν ήδη φανερά και κρυφά δείγματα αλαζονείας, έπαρσης και σπουδαιοφάνειας, αντί να υπερθεματίζουν σε σεμνότητα και ταπεινότητα. Αρα η κριτική εκείνων που έχουν λευκό παρελθόν πρέπει να είναι αυστηρή, αλύπητη, οδυνηρή.
ΤΟΥΤΟ δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά (γαλάζια, κατά υστερόβουλη παραχώρηση των συνεταίρων της) δεν δικαιούται τις ευχές και τη βοήθεια όλων μας. Την επιτυχία της εγγυάται για την ώρα η αναγκαστική συνεργασία των τριών αρχηγών, όσο δεν ναρκοθετεί εκ των κάτω. Την εγγυώνται οι περισσότεροι εκ των υπουργών της, όχι όμως όλων. Την εγγυώνται η μακροθυμία και η καρτερικότητα του λαού μας, που ήδη βάλλεται από τους Γερμαναράδες, ότι «μαζί με τη φτώχεια του έχασε και την αξιοπρέπειά του», επειδή ζητιανεύει στις ουρές...
ΤΗΝ ΕΓΓΥΑΤΑΙ περισσότερο από όλους ο καλός Θεός της Ελλάδας που τη θέλει ζωντανή, να πέφτει από ψηλά με τα τέσσερα όπως η γάτα, όπως έλεγε ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, που έφυγε τέτοιες μέρες το 1996, αλλά κανείς δεν τον θυμάται πια. Ούτε βεβαίως οι καπεταναίοι της Κουμουνδούρου, που τον κακοποιούν σε μιμήσεις με κούφια λόγια και πομπώδεις χειρονομίες, συναγωνιζόμενοι σε φαυλότητα με όσους «Καραγκιόζηδες» διαθέτει και η αποδώ πλευρά...
www.real.gr
ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ το στοίχημα της «εθνικής σωτηρίας» μια κυβέρνηση που, από τα γεννητούρια της, βγήκε φορτωμένη με φαυλότητες, προχειρότητες, συμβιβασμούς και αφόρητη καρεκλολαγνεία;
ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ από το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα (αυτό που ευθύνεται για τον εθνικό κατήφορο των 39 ετών) να έχει συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του και να ευγνωμονεί τον Υψιστο που οι ΕΞΗ κεφαλές του γλύτωσαν το Γουδί. Περιμέναμε να αναλάβει την εξουσία με ξηλωμένα τα γαλόνια του, με στολές αγγαρείας, με τη μύτη χαμηλωμένη και με τα μανίκια ανασκουμπωμένα για σκληρή δουλειά...
ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ είδαμε τους «20» να γίνονται, όσο περνούσαν οι ώρες, 30 και τους 30 να γίνονται 39 (παρά έναν τεσσαράκοντα), ύστερα από ομηρικές μάχες στους διαδρόμους των κομματικών αρχηγείων, απίθανες καραμπόλες, πισωγυρίσματα, γκάφες, όπως εκείνη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και αδιανόητο παραμερισμό των γυναικών, με συμμετοχή δύο μόνον από τις 60 της Βουλής, ενώ οι γυναίκες είναι εκείνες που έδωσαν τη νίκη στο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά.
ΑΠΟΡΗΣΕ αυτός ο καρτερικός κόσμος (που έδωσε προσωρινά συγχωροχάρτι στη Νέα Δημοκρατία) με την προχειρότητα των υπευθύνων, ακόμη και στα ραντεβού. Απόρησε με την αδιανόητη καθυστέρηση υπουργού κατά μισή ώρα στην ορκωμοσία. Απόρησε με τη σημαδιακή σιωπή των «38» την ώρα που ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε τη μείωση των αποδοχών τους κατά 30%, ενώ θα περίμενε να σηκωθούν όρθιοι και να τον χειροκροτούν.
ΑΠΟΡΗΣΑΝ και οι δημοσιογράφοι, που έβλεπαν από τη μια μεριά δυστυχισμένους πολίτες να κάθονται στην ουρά για το δωρεάν καλαθάκι με τα λαχανικά και από την άλλη λαχανιασμένους υποψήφιους να έχουν κολλημένα τα κινητά στο αυτί τους και να εκλιπαρούν ή να εκβιάζουν τους αρχηγούς τους για μια καρέκλα στο σχήμα της «εθνικής σωτηρίας» (τι τραβάς, ωρέ δόλια πατρίδα!). Που σημαίνουν όλα αυτά ότι οι άνθρωποι της τριμερούς συμμαχίας (της «ντόπιας τρόικας», όπως έσπευσε να τη χαρακτηρίσει ο, προσεκτικά καιροφυλακτών, ΣΥΡΙΖΑ), έβαλαν το παραταξιακό συμφέρον πάνω από το εθνικό...
ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ; Τι έχει πάθει ο λαός μας, που το φυσά και δεν κρυώνει γιατί έχασε προ διετίας την ευκαιρία να ξεχυθεί από την πλατεία Συντάγματος σε μια ανατρεπτική επανάσταση, την τέταρτη κατά σειρά δημοκρατική επανάσταση στην Ιστορία του; Ο λαός μας έχει προσβληθεί (για να θυμηθούμε και λίγο την Ιατρική) από το λίαν διαδεδομένο σήμερα «σύνδρομο της χρόνιας κόπωσης». Που σημαίνει ότι νοιώθει βαριά κουρασμένος με όλα όσα έχει τραβήξει. Οτι έχει χάσει την ικανότητά του να αντιδρά και ότι ψάχνει, αλλά δεν έχει βρει ακόμη, επαναστάτη αρχηγό όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ακόμη όπως ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, που πέθανε σαν σήμερα το 1949, όταν έβραζε ο εμφύλιος πόλεμος. Και οι δύο ξεκίνησαν ως επαναστάτες, ένωσαν με την Ελλάδα ο πρώτος την Κρήτη και ο δεύτερος τη Σάμο και έφυγαν δοξασμένοι, ο ένας εξόριστος όπως ο Τρικούπης και ο άλλος φτωχούλης όπως ο Πλαστήρας. Οχι όμως δολοφονημένοι όπως ο Καποδίστριας!..
ΘΑ ΜΟΥ ΓΡΑΨΟΥΝ κάποιοι: «Μα, ακόμη δεν ξεκίνησαν οι άνθρωποι για την 4ετή θητεία τους (!;;) και άρχισες τη γκρίνια;». Ναι, την άρχισα γιατί οι οπισθοφυλακές του Συστήματος έδωσαν ήδη φανερά και κρυφά δείγματα αλαζονείας, έπαρσης και σπουδαιοφάνειας, αντί να υπερθεματίζουν σε σεμνότητα και ταπεινότητα. Αρα η κριτική εκείνων που έχουν λευκό παρελθόν πρέπει να είναι αυστηρή, αλύπητη, οδυνηρή.
ΤΟΥΤΟ δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά (γαλάζια, κατά υστερόβουλη παραχώρηση των συνεταίρων της) δεν δικαιούται τις ευχές και τη βοήθεια όλων μας. Την επιτυχία της εγγυάται για την ώρα η αναγκαστική συνεργασία των τριών αρχηγών, όσο δεν ναρκοθετεί εκ των κάτω. Την εγγυώνται οι περισσότεροι εκ των υπουργών της, όχι όμως όλων. Την εγγυώνται η μακροθυμία και η καρτερικότητα του λαού μας, που ήδη βάλλεται από τους Γερμαναράδες, ότι «μαζί με τη φτώχεια του έχασε και την αξιοπρέπειά του», επειδή ζητιανεύει στις ουρές...
ΤΗΝ ΕΓΓΥΑΤΑΙ περισσότερο από όλους ο καλός Θεός της Ελλάδας που τη θέλει ζωντανή, να πέφτει από ψηλά με τα τέσσερα όπως η γάτα, όπως έλεγε ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, που έφυγε τέτοιες μέρες το 1996, αλλά κανείς δεν τον θυμάται πια. Ούτε βεβαίως οι καπεταναίοι της Κουμουνδούρου, που τον κακοποιούν σε μιμήσεις με κούφια λόγια και πομπώδεις χειρονομίες, συναγωνιζόμενοι σε φαυλότητα με όσους «Καραγκιόζηδες» διαθέτει και η αποδώ πλευρά...
www.real.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου