Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)
Γιατί «Το ΒΗΜΑ» ανησυχεί;
Αντιγράφω από κύριο άρθρο του και τα εξής (εφ. Της 18 Μαΐου): «Δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν κυβερνήσεις προδοτών στην Ελλάδα. Η ανοησία όμως είναι δεδομένη».
Σχόλια του γράφοντος:
«Στην Ελλάδα πάντοτε υπήρξαν κυβερνήσεις προδοτικές ή τουλάχιστον μελών τους και όχι μόνο.
Πάμε μόνο στον επτασφράγιστο «φάκελο της Κύπρου».
Ποτέ η προδοσία δεν τιμωρήθηκε στην Ελλάδα με τους πολλούς εφιάλτες.»
Αφού η «ανοησία των κυβερνητών είναι δεδομένη» τότε ερωτάται: «Γιατί στήριξε για πολλά χρόνια και με τόσο πάθος τους ανοήτους;»
Τέλος: Πως προεξοφλεί το άδηλο μέλλον γράφοντας τούτο το εξωκοινωνικό, εξωπολιτικό και εξωϊστορικό «Δεν θα υπάρξουν προδότες».
Γιατί προκαθορίζει ο αρθρογράφος με τόση κατηγορηματικότητα και το μέλλον; Πρόκειται για μια πελώρια διαλεκτική αντίφαση την οποία διέπραξε και ο Μαρξ, προδιαγράφοντας το αμετάβλητο της Κομμουνιστικής Κοινωνίας μετά την εγκαθίδρυσή της.
Αυτή την διαλεκτική και ιστορική αντίφαση ανέδειξα στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας - Αθήνα 2013, στο κεφάλαιο: «Οι αντιφάσεις του μαρξισμού για το αμετάβλητο της κομμουνιστικής κοινωνίας», σελ. 447-458. Εκεί παραθέτω και ένα ποίημα του Β. Ουγκώ που αρχίζει έτσι: «Όχι, το μέλλον δεν είναι κανενός. Το μέλλον, Μεγαλειότατε είναι του θεού. Το μέλλον,! το μέλλον! Μυστήριο» (βλ. οπ.π. σελ. 454 ολόκληρο το ποίημα).
Στο έργο μου αυτό και ως κριτική του Π.Κανελλόπουλου κατά του μαρξικού Ντετερμινισμού, παραθέτω τούτη τη φράση του: «Ο Μαρξισμός ενόμισεν ότι εδικαιούτο επί τη βάσει των δήθεν επιστημονικών κριτηρίων μιας περιέργου αστρολογικής Διαλεκτικής να προδικάσει το μέλλον» (βλ. οπ.π. σελ. 550).
Θέλω να πιστεύω ότι ο αρθρογράφος της εφημερίδας, που στήριζε για δεκαετίες ανοήτους πολιτικούς, δεν διεκδικεί τα σκήπτρα του πολιτικού και ιστορικού οιωνοσκόπου.
Στο ίδιο έργο παρατίθεται και η κριτική του Γάλλου Νομπελίστα Α. Καμύ (1913-1960), ο οποίος ψέγει τους μαρξιστές οι οποίοι «έφτασαν στο σημείο να προφητεύουν το μέλλον και τον κομμουνισμό σε βάρος των αξιωμάτων τους … και της επιστημονικής μεθόδου» (βλ. οπ.π. σελ. 577).
Καταλήγοντας θα έλεγα ότι οι ανεπιφύλακτες προβλέψεις του μέλλοντος και μάλιστα στο χώρο της εκμαυλισμένης πολιτικής ανήκουν στο χώρο των μεταφυσικών οραματισμών.
Σ’αυτό το πνευματικό και πολιτικό αδίκημα υπέπεσε και ο γράφων όταν κρατούμενος στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, το καλοκαίρι του 1968, είπε στον μακαρίτη Μάλλιο, που του ζητούσε να κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ: «Κάντε με Κυμά. Εγώ ήμουν, είμαι και ΘΑ ΕΙΜΑΙ Κομμουνιστής»!
Να καταθέσω και την «προφητεία» του αστυνόμου που μου είπε: «θα σε στείλω εξορία στο Παρθένι. Εκεί θα μετανιώσεις!».
Όταν βρέθηκα στο «Παρθένι» της Λέρου, γεμάτος υπερηφάνεια για τη στάση μου (χωρίς να φάω ούτε μια φάπα), αφού είδα, άκουσα, έπαθα, διαχώρισα τη θέση μου από τον κομμουνισμό αυτοβούλως και μάλιστα όταν ήρθε η ώρα να εισπράξω θέσεις και πόστα κομματικά.
Αυτά για το … άδηλο μέλλον! Με την ευκαιρία δεν θα ήταν άσκοπο ένα σύντομο μάθημα πολιτικής ιστορίας, λέγοντας ότιάλλο είναι να δηλώνεις κομμουνιστής στα κρατητήρια της οδού Μπουμπουλίνας – χωρίς να γνωρίζεις τι θα ξημερώσει – και εντελώς άλλο είναι να παριστάνεις τον αριστερό του Κολωνακίου και να είσαι βουλευτής του ΚΚΕ φρουρούμενος από … χωροφύλακες και εισπράττοντας το καταραμένο αστικό χρήμα!
Θα σχολιάσει κανένας αυτή την … αντιδημοκρατική άποψη από το «δημοκρατικό τόξο» του σάπιου συστήματος; Όμως για να ολοκληρώσω το διάλογο με τον Μάλλιο είναι σκόπιμο να ειπωθούν και τα εξής: Υποδεικνύοντας μου να κάνω «δήλωση» αποκηρύξεως του ΚΚΕ είχε μπροστά του μια πολυσέλιδη χειρόγραφη Έκθεσή μου, την οποία το 1965 είχα καταθέσει στον τότε γραμματέα της ΕΔΑ, η οποία ασκούσε κριτική στις πράξεις και παραλείψεις του κόμματος στο χώρο του επιστημονικού συνδικαλισμού, του οποίου ήμουν στέλεχος. Ο έμπειρος αστυνόμος μου λέει: «Εσύ διαφωνείς με την ΕΔΑ, γιατί δεν κάνεις δήλωση».
Απάντησή μου: «Διαφωνώ με την ΕΔΑ για να τη διορθώσω και να την κάνω πιο αποτελεσματική στη δράση της». Τότε ο οργισμένος λέει: «Είσαι αδιόρθωτος, σε στέλνω στο Παρθένι. Εκεί θα δεις πολλά».
Πράγματι είδα πολλά και απελπίστηκα. Αυτά που με οδήγησαν στην έξοδο από το κομμουνιστικό κόμμα του οποίου δεν ήμουν μέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου