Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)
Διαβάζω στο οκτάστηλο της «Kontra news» (φ. 10 Οκτωβρίου): «Έγκλημα. Πούλησε τζάμπα 20 τόνους χρυσού ο Κώστας Σημίτης. Εξαπλασιάστηκε ύστερα από λίγο η τιμή του και θησαύρισαν οι τραπεζίτες. Την εποχή του χρηματιστηρίου τα ξεπούλησε όλα μισοτιμής ο αρχιερέας της διαπλοκής, για να κονομήσουν οι φίλοι του, οι οποίοι ακόμα και σήμερα μας κυβερνούν». Έχω γράψει πολλές φορές και εδώ και πολλά χρόνια ότι η δημοσιογραφική «κριτική» στην Ελλάδα – όταν ασκείται – είναι πολύ μπαγιάτικη και ετεροχρονισμένη και θυμίζει το αρχαίο ρητό «δρυός πεσούσης».Ναι, όταν πέφτουν οι εξουσιαστές τότε οι… παλληκαράδες… δημοσιογράφοι τρέχουν να τους δώσουν την τελευταία μαχαιριά, για να κρατήσουν ως… ενθύμιο το μαχαίρι με τις σταγόνες του αίματος! ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ. Να γιατί: την ώρα που πολλοί απ’ αυτούς τον δόξαζαν και έψελναν το ωσαννά, ο γράφων, όταν τον Ιανουάριο του 1996 ανέβαινε τα σκαλοπάτια του Μαξίμου έγραψε ένα κείμενο το οποίο είχε ως τίτλο: «Η χυδαιότητα ως θεσμός του πολιτικού «μας» συστήματος». Στο κριτικό μου εκείνο κείμενο της 2 Φεβρουαρίου 1996, πρώτα πρώτα διαχώριζα τον εαυτό μου από το πολιτικό σύστημα – και άρα από τη μάσα – έχοντας το «μας» σε εισαγωγικά, που σήμαινε το δικό σας σύστημα της διαπλοκής και της σήψης. Στο εξασέλιδο εκείνο κείμενο έλεγα και τι δεν έλεγα για τον εν λόγω πρωθυπουργό. «Ο δήθεν «νέος» πρωθυπουργός και οι δήθεν «νέοι» υπουργοί είναι αυτοί οι ίδιοι θιασώτες του εθνοκτόνου λαϊκισμού, ο οποίος μεσουράνησε από το 1974 μέχρι σήμερα με την καθοδήγηση και εποπτεία του Γενάρχη τους».
Συνέχιζα, τότε (στα 1996 όχι τώρα): «Αυτός ο «νέος» πολιτικός κόσμος είναι η σάρκα από τη σάρκα του παλιού, είναι η αναπόφευκτη συνέχειά του και είναι η σήψη από τη σήψη του την οποία με εμμονή και φανατισμό στήριξε και αναπαρήγαγε όλα αυτά τα χρόνια της ντροπής». Ερχόμενος στην «Νέα Εποχή» του Κ. Σημίτη έγραφα: «Σ’ αυτή στρατεύονται όλοι οι διευθυντές και εκτελεστές της εθνοκτόνου ορχήστρας, η οποία παίζει διαρκώς το εμβατήριό της, τρώγοντας και μοιράζοντας τον πακτωλό των
«πακέτων Ντελόρ» στους κάθε λογής πλιατσικολόγους. Όσοι αρμέγουν από τη «Νέα Εποχή» ψάλλουν το ωσαννά, χωρίς να τους ενδιαφέρει ότι πρόκειται στ’ αλήθεια για μια ποταπή εξουσία, η οποία διαθέτει το πιο αποτελεσματικό όπλο: τον εκμαυλισμό και τη χυδαιότητα, που χρησιμοποιεί μεθοδικά και αποτελεσματικά». Ερχόμενος στον Νέο «Μεσσία» τον κ. Σημίτη, που υμνούσαν οι πλιατσικολόγοι και εργολάβοι κάθε λογής, έγραφα: «ό,τι δεν μπόρεσαν οι Γερμανοί με την Γκεστάμπο και τα «Στούκας», το κάνουν τώρα με το… νέο Έλληνα πρωθυπουργό τον οποίο οι ξένοι εμφανίζουν ως νέο Μεσσία». Κατέληγα: «πρόκειται για το πιο μεγάλο και πιο επικίνδυνο Εθνικό Έγκλημα, γιατί η κονιορτοποίηση και η άλωση της ψυχής ενός λαού, εν προκειμένω του ελληνικού, οδηγεί ευθέως στον Εθνικό θάνατο. Το χαμένο έδαφος το ανακτάς με μια μάχη αλλά τη χαμένη ελληνική ψυχή, δύσκολα, πολύ δύσκολα τη χτίζεις. Χωρίς ψυχή, χωρίς την πυρακτωμένη ελληνική συνείδηση, η Ελλάδα θα καταντήσει ένα δοχείο για ξένο περιεχόμενο» (βλ. «Πολιτικά Θέματα» της 2-2-1996 και αναδημοσίευση του στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002, σελ. 351-356). Όσοι μιλούν και γράφουν ΤΩΡΑ τα ήξεραν ΌΛΑ από τότε. Σιωπούσαν και δόξαζαν άλλοι γιατί τα οικονομούσαν και άλλοι γιατί ήθελαν να κάνουν καριέρα πολιτική ή ακαδημαϊκή ή επαγγελματική. Δεν είχαν ούτε την τόλμη, ούτε την αρετή. Όταν κάνεις κριτική μετά από 10-20-30 χρόνια, ε, τότε ή είσαι βλάκας ή είσαι καριερίστας αθλίας μορφής και ασφαλώς ΔΕΝ είσαι πατριώτης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου