Ταϊβάν: Ένα διεθνές «success story»!

Γράφει ο
Ηλίας Ηλιόπουλος

Η «Δημοκρατία της Κίνας» (όπως είναι η επίσημη ονομασία της νησιωτικής χώρας που γνωρίζομε ευρύτερα ως «Ταϊβάν») θα μπορούσε, δίχως υπερβολή, να θεωρηθεί ως ένα αληθινό «θαύμα» στον (διόλου «ηθικό και αγγελικό» και λίαν επισφαλή) κόσμο της διεθνούς πολιτικής.

Η Ταϊβάν αποτελεί μία υποδειγματική περίπτωση επιτυχίας αυτού που στην κλασσική ορολογία των Διεθνών Σχέσεων αποκαλείται «Στρατηγική των Μικρών Δυνάμεων» («Strategy of Small Powers» – προσοχή: όχι «Small States»!). Κατόρθωσε, τα τελευταία 65 χρόνια, να διαφυλάξει την ελευθέρα κρατική της ύπαρξη, την εδαφική της ακεραιότητα, το αξιακό της σύστημα («normative-value system») και τον τρόπον βίου της («way of life»), και δη αντιμετωπίζοντας άμεση, ορατή και διαρκή Απειλή κατά της Εθνικής Ασφαλείας της («national security threat»), προερχομένη μάλιστα από Μεγάλη Δύναμη, πολύ ισχυρότερη της Ταϊβάν.

Γι’ αυτό και η Ταϊβάν αποτελεί, συν τοις άλλοις,  ένα εντυπωσιακό παράδειγμα επιτυχούς Στρατηγικής μιας Ναυτικής Δυνάμεως («Maritime Power / Seapower»), που αποδεικνύει ότι, υπό προϋποθέσεις, όχι μόνον Μεγάλες αλλά ακόμη και Μεσαίες ή Μικρές Ναυτικές Δυνάμεις δύνανται να αντεπεξέρχονται αποτελεσματικώς προκλήσεις ασφαλείας («security challenges»), προερχόμενες από Μείζονα Χερσαία / Ηπειρωτική Δύναμη («Continental Power / Landpower»).

Μολονότι τα αριθμητικά μεγέθη ήσαν πάντοτε συντριπτικά εις βάρος της, η Δημοκρατία της Κίνας – η Ηγεσία και ο Λαός – επέδειξε, επί επτά δεκαετίες, σιδηρά βούληση και αταλάντευτη αποφασιστικότητα να περιφρουρήσει την

εθνική της ασφάλεια. Από το 1949 – οπότε επεκράτησαν οι Κομμουνιστές υπό τον Mao Tse-tung στην ηπειρωτική Κίνα και, κατ’ ακολουθίαν, το Εθνικιστικόν Κομιτάτον («Kuomintang»), υπό τον ιστορικό ηγέτη Συνταγματάρχη Chiang Kai-shek, υποχρεώθηκε να μεταφέρει  την έδρα της νομίμου Κυβερνήσεως επί της Ταϊπέχ (Taipei), ακολουθούμενο από ένα κύμα 1,2 εκατομμυρίου προσφύγων  – η Δημοκρατία της Κίνας συνεκρότησε και συντηρεί, έκτοτε, λίαν αξιόλογες και ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες δίδουν ιδιαίτερη έμφαση στην ποιότητα της οπλικής τεχνολογίας και του ανθρωπίνου κεφαλαίου («human capital») και στις ευφυείς στρατηγικές («smart strategies»).

Περαιτέρω, με ένα πληθυσμό 23 εκατομμυρίων κατοίκων, έχοντας επίγνωση των συγκριτικών μεγεθών μεταξύ της ιδίας και της (ηπειρωτικής) «Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας», η Δημοκρατία της Κίνας σχεδίασε και ακολούθησε, εξ αρχής, μίαν ευφυή Στρατηγική Συμμαχιών, τέτοιαν που να προσδίδει στρατηγική «προστιθεμένη αξία» («added value») στην Εθνική Στρατιωτική Ισχύ («National Military Power»).

Η πολιτική και στρατιωτική ιθύνουσα ελίτ και ο λαός της Ταϊβάν απεδείχθησαν άριστοι γνώστες του αρχαίου ρωμαϊκού ρητού «si vis pacem, para bellum» («Εάν θέλεις ειρήνην, παρασκεύαζε πόλεμον»). Συγχρόνως, όμως, η Δημοκρατία της Κίνας αποτελεί σήμερα και ένα αξιοθαύμαστο παράδειγμα επιτυχούς Στρατηγικής της λεγομένης «Ηπίας Ισχύος» («Strategy of Soft Power»). Πράγματι, η χώρα έχει να επιδείξει εντυπωσιακούς ρυθμούς αναπτύξεως και λαμπρά αποτελέσματα στους τομείς της οικονομίας και της τεχνολογίας, ενώ έχει καλλιεργήσει καλές οικονομικές σχέσεις με τις χώρες του γεωπολιτικού υποσυστήματος ΝΑ Ασίας-Ειρηνικού.

Συγχρόνως, βεβαίως, η Ταϊβάν δεν λησμονεί ούτε στιγμή την σημασία της Στρατιωτικής Ισχύος, όπως άλλωστε απέδειξαν και οι επιτυχείς στρατιωτικές ασκήσεις των τελευταίων ετών (και δη εκείνες του Πολεμικού Ναυτικού της χώρας), υπό το φως και της γνωστής έριδος των επί μέρους γεωστρατηγικών κρατικών δρώντων («geostrategic state actors») της περιοχής ως προς τα θαλάσσια ζητήματα («maritime disputes»).  

Ως εκ της θέσεώς της στο γεωστρατηγικώς και γεωοικονομικώς ευαίσθητο υποσύστημα ΝΑ Ασίας / Ειρηνικού, αλλά και στο εν γένει «Rimland» (στον εξωτερικό Ημι-Δακτύλιο ή, άλλως, στην Περίμετρο πέριξ της συμπαγούς χερσαίας Ευρασιατικής «Παγκοσμίου Νήσου» / «World Island», για να θυμηθούμε τους Κλασσικούς της Αγγλοσαξονικής Γεωπολιτικής Σχολής, Sir Halford Mackinder και Nicholas Spykman), η Δημοκρατία της Κίνας εξακολουθεί να αποτελεί υπολογίσιμο συντελεστή της περιφερειακής Ισορροπίας Ισχύος («Regional Balance of Power») και παραγωγό σταθερότητος και ασφαλείας («stability & security producer») στο υποσύστημα. Κάτι το οποίον οφείλουν να λαμβάνουν πάντοτε υπ’ όψιν άπαντες οι ενδιαφερόμενοι δρώντες.

ΥΓ: Η στήλη απευθύνει ειλικρινείς ευχές προς την Α.Ε. τον Πρέσβυ κ. Paul Chang, επικεφαλής της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας της Δημοκρατίας της Κίνας εν Ελλάδι, για τον πρόσφατο εορτασμό της επετείου της Εθνικής Ημέρας της πατρίδος του. Η Ιστορία έχει καταγράψει ότι δύο χώρες προέβαλαν, πρώτες εξ όλων, ένοπλη και ηρωική αντίσταση στον Ολοκληρωτικό Κομμουνισμό: η Δημοκρατία της Κίνας, η οποία κατόρθωσε να διασώσει, τουλάχιστον, την ελευθερία του νησιωτικού συμπλέγματος της Ταϊβάν με την επική μάχη του Kuningtou (25 Οκτωβρίου 1949) και το Βασίλειον της Ελλάδος, με το έπος του Γράμμου-Βίτσι και την τελική συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας (29 Αυγούστου 1949).  

(Ο Ηλίας Ηλιόπουλος είναι Ιστορικός-Διδάκτωρ (Dr. phil) του Λουδοβικείου-Μαξιμιλιανείου Πανεπιστημίου Μονάχου (Ludwig-Maximilian Universität München), Καθηγητής της Σχολής Εθνικής Αμύνης και της Ναυτικής Σχολής Πολέμου (Hellenic National Defence College / Hellenic Naval Command and Staff College) και Στρατηγικός Αναλυτής)

http://www.elzoni.gr/